Εχθρός του καλού είναι το καλλίτερον.
Ανακαλώ στιγμιότυπον από το παρελθόν, από το έτος 1978.
Καθηγητής εις την Σχολήν Αξιωματικών Αστυνομίας Πόλεων και συγκεκριμένα εις το μάθημα της Επιστημονικής Αστυνομίας ήταν ο διακεκριμένος Αστυνομικός Διευθυντής Α΄ αείμνηστος Δημήτριος Κατσιμαγκλής.
Ο εν λόγω Αξ/κός εις όλην του την επαγγελματικήν σταδιοδρομίαν εις την Δ/νσιν Εγκληματολογικών Ερευνών είχεν ειδικώς διατρίψει περί το αντικείμενον της εξιχνιάσεως αγνώστων σοβαρών εγκλημάτων, από την αξιοποίησιν των ευρημάτων εις τον τόπον διαπράξεως του εγκλήματος εν συγκερασμώ με άλλα στοιχεία.
Είχεν εκδώσει σειράν σπάνιων βιβλίων και παρακολουθούσε το αντικείμενον ανελλιπώς.
Την εποχήν εκείνην είχε περατώσει μίαν αξιόλογον μελέτην για τα μικρά πυροβόλα όπλα, την οποίαν διένειμεν υπό μορφήν διαλέξεων πριν κυκλοφορήσει με την μορφήν βιβλίου. Εις την πρώτην σελίδα έκανε την ακόλουθον αφιέρωσιν:
«Την παρούσαν μελέτην μου αφιερώνω εις τον αείμνηστον διδάσκαλον, συνεργάτην και φίλον, Καθηγητήν Ιατροδικαστικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργιάδην».
Παραμονές των διαγωνισμών τον ερώτησεν ένας σπουδαστής της Σχολής, «Κύριε Διευθυντά απ’ αυτό θα εξεταστούμε εις το διαγώνισμα;». Η απάντησις ήτο: «Αν έχης εσύ κάτι καλλίτερον, πολύ ευχαρίστως να εξεταστήτε από το καλλίτερον».
Ήθελε με την απάντησιν αυτήν ο αείμνηστος Καθηγητής να επισημάνη ότι η μελέτη δεν έχει όρια, δεν έχει περιορισμούς, είναι ελευθέρα και συνεχώς εξελισσόμενη. Επεβεβαίωνε το γεγονός ότι: εχθρός του καλού είναι το καλλίτερον.
Όμως για να οδηγηθούμεν εις το καλλίτερον απαιτείται αρκετή προσπάθεια, κοπιώδης, συνεχής και προσεκτική μελέτη. Επάνω απ’ όλα χρειάζεται να αποβάλωμεν από τον πνευματικόν μας κόσμον την αντίληψιν περί ισχυρού, περί δυνατού κακού.
Το κακόν παρ’ ότι ανίσχυρον και αδύναμον δημιουργεί την πεπλανημένην αντίληψιν ότι είναι ισχυρόν, ότι είναι δυνατόν.
Δεν υπάρχει ισχυρόν κακόν, απλώς υπάρχουν αδύναμοι ανίσχυροι ανθρώπινοι χαρακτήρες, τους οποίους ποδηγετεί το κακόν κατά το δοκούν.
Ο Ηρακλής, ο οποίος ήτο η προσωποποίησις της δυνάμεως, της δημιουργίας, παρά τις δελεαστικές προτάσεις της κακίας, δεν την ηκολούθησεν, ηκολούθησε τον δρόμον της Αρετής, ο οποίος είναι σκληρός, ανηφορικός, δύσβατος και κοπιώδης.
Ενεθυμήθην το στιγμιότυπον μεταξύ καθηγητού και σπουδαστού, όταν ανέγνωσα εις τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως σχόλιον ευπατρίδη, σχετικά με δημοσίευμά μου υπό τον τίτλον: «Από μικρό πουρνάρι βγαίνει τρανός λαγός», το οποίον εφιλοξένησεν με απλοχεριά η Έγκριτος Εφημερίδα Kalavryta Ρress του κ. Καμπέρου την 26ην του προηγουμένου μηνός.
Εις το συγκεκριμένον δημοσίευμα κάνω την ακόλουθον επισήμανσιν:
«Αν ρίξωμε μίαν ματιάν εις την μακραίωνα Ιστορίαν μας, θα διαπιστώσωμεν πως η Ελλάς οφείλει το μεγαλείον της εις τους πεφωτισμένους ανθρώπους και εις τους ανθρώπους που την αγαπούν».
Εκεί ο ευπατρίδης κάνει το ακόλουθον σχόλιον:
Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να συμβουλευτώ, έστω ακροθιγώς την Ιστορίαν μας.
– Εις τον εμφύλιον πόλεμον 1823-1824, το ότι η Επανάστασις δεν έσβησε και δεν κατεστράφη η Ελλάς από τα ίδια τα παιδιά της, οφείλεται εις την μεγάλην καρδιάν και εις την μεγάλην φιλοπατρίαν του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη.
– Εις συζήτηση των: Φωτήλα, Πετ(ι)μεζά και Ζαΐμη εις τον ιστορικόν πλάτανον των Καλαβρύτων, ηρωτήθη ο Ζαΐμης: «μέχρι που κόβει το ντουφέκι σου; (= τι βεληνεκές έχει); Η απάντησις ήτο: «μέχρι την Αγγλίαν».
Εδώ φαίνεται περίτρανα η αξία, η δύναμις των διακρατικών σχέσεων. Σήμερον προβάλλει εντονωτέρα η ανάγκη δημιουργίας στενών φιλικών σχέσεων, στενών επαφών με ανθρώπους του πνεύματος, με ανθρώπους οι οποίοι αγαπούν την Χώραν μας.
– Η εξουδετέρωσις της οχυράς τοποθεσίας Σκύλλα (= καμουφλαρισμένα κανόνια μέσα εις το Μπιζάνι 1912-1913, τα οποία είχαν αφανίσει τους Γαριβαλδινούς εις τον Δρίσκον, εκατοντάδες Ελληνόπουλα και τον Εθνικόν ποιητήν Λορέντζον Μαβίλην και εμπόδιζαν την προέλασιν του Στρατού μας προς τα Ιωάννινα), οφείλεται εις τον τούρκον, λοχαγόν μηχανικού Χριστιανόν Ελληνικής καταγωγής, τον γνωστόν ως Νικολάκην Εφέντην, πιθανόν επώνυμον Τσεπτσίδην. Αυτός έδωσε το σχέδιον της θέσεως Σκύλλα εις τον Μητροπολίτην Ιωαννίνων Γερβάσιον και εκείθεν έφθασεν εις το Ελληνικόν Στρατηγείον.
Την υψίστην αυτήν Εθνικήν προσφοράν, τόσον ο πρωταγωνιστής Νικολάκης Εφέντης, όσον και οι γονείς του και οι πέντε αδελφές του επλήρωσαν με την ζωήν των και μάλιστα κατά τρόπον φρικτόν. Ο Ηπειρώτης Εθνικός Αγωνιστής Αθανάσιος Τσεκούρας εις το βιβλίον του, «Από του 98ου Υψώματος», γράφει: «Η είδησις για την ενέργειαν του Νικολάκη Εφέντη έφθασεν εις ένα δημοσιογράφον τον Κοντοφώτην, ανταποκριτήν της Αθηναϊκής εφημερίδος «Πατρίς», η οποία κυνηγώντας την αποκλειστικότητα, το έγγραψεν αβασάνιστα μη υπολογίζοντας το κόστος που θα είχε για τον Νικολάκην Εφέντην και την οικογένειάν του. Τον Νικολάκην Εφέντην και την οικογένειάν του τους σκότωσεν η ελληνική δημοσιογραφική -λίαν επιεικώς- γκάφα».
Παρατίθενται:
- Φωτογραφίες των συνεργασθέντων μετά του Νικολάκη Εφέντη.
α. Μητροπολίτου Ιωαννίνων Γερβασίου.
β. Ηπειρώτου Αγωνιστού Αθανασίου Δ. Τσεκούρα.
γ. Έλληνος Υποπροξένου του Γαλλικού Προξενείου εις τα Ιωάννινα Ιωάννου Χαντέλη.
- Εικόνα διαδρόμων, ορυγμάτων κ.λπ., του απορθήτου Μπιζανίου.
- Φωτογραφία μετά συντόμου βιογραφικού του Γερμανού Στρατάρχου Κόλμαρ Φον ντερ Γκολτς. Ούτος ηγείτο της Γερμανικής στρατιωτικής αποστολής, η οποία επέβλεψε της οχυρώσεως των Ιωαννίνων.
- Παρατίθεται φωτοαντίγραφον ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Εφημερίδος «ΕΣΤΙΑΣ» ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ.
Επανέρχομαι εις την «δημοσιογραφικήν γκάφα» της Εφημερίδος «Πατρίς», η οποία με την απερίσκεπτον ενέργειάν της εστοίχισε την ζωήν οκτώ ατόμων και δη κατά τρόπον φρικτόν. Αφάνισε, το μεν τον άνθρωπον, ο οποίος προσέφερε πολλά για την απελευθέρωσιν των Ιωαννίνων, το δε ολόκληρον την πατρικήν του οικογένειαν.
Για τον λόγον αυτόν επιβάλλεται να είμεθα φειδωλοί εις ό,τι λέγομεν, και εις ό,τι γράφομεν, κυρίως εις ό,τι γράφομεν. «Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».
Πέραν των ανωτέρω ό,τι γράφομεν εις τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα σήμερον, διαβάζεται εις ολόκληρον τον κόσμον και δημιουργεί ανάλογες εντυπώσεις για τον τόπον μας, για την Χώραν μας, για τον Ελληνοχριστιακόν Πολιτισμόν.
Κατά που γράφει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κωστόπουλος, Δρ Θεολογίας, εις την εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ 10-6-2012, «η τηλεόραση, τα κομπιούτερ και ειδικώτερα το διαδίκτυο -πρέπει να κατανοήσουμεν όλοι- είναι ανθρώπινα επιτεύγματα, αποτέλεσμα όμως Θείου Φωτισμού, προς εξυπηρέτηση των ανθρωπίνων αναγκών».
Ευχαριστώ πολύ τον ευπατρίδην, για τον σχολιασμόν του δημοσιεύματός μου, καθ’ ότι μου έδωσε την ευκαιρίαν να τοποθετηθώ εναργέστερον εν σχέσει με το καλόν και το καλλίτερον.
Εκτιμώ βάσιμα ότι ήχθη εις τον σχολιασμόν από τον οίστρον της φιλοτιμίας του, προκειμένου να με προτρέψη προς αναζήτησιν του καλλίτερου.
Όλοι πρέπει να αναζητούμε το καλλίτερον και να προτρέπωμεν προς το καλλίτερον, να κάνωμε τον καλόν καλλίτερον, να κάνωμε νοικοκύρην τον γείτονά μας, ο οποίος ενδέχεται να παραπαίη και όχι να τον ωθούμε προς τον γκρεμόν. Αυτό είναι χάρισμα, το οποίον δυστυχώς δεν έχομεν όλοι και ενίοτε πριονίζομεν τα πόδια μας χωρίς να γνωρίζωμε τι κάνομε.
Εν κατακλείδι οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι. Η ανθρωπότης ολόκληρος χειμάζεται παντοιοτρόπως. Δεν έχομε πλέον ούτε τον χρόνον ούτε την πολυτέλειαν να δημιουργούμε ρήγματα και διχόνοιες μεταξύ μας. Πρέπει να λογικευτούμε και να δώσωμε τα χέρια. Ας αφήσωμε κατά μέρος τους ρομαντισμούς και τα οράματα, καθ’ ότι, όταν οραματιζόμεθα, ενδέχεται να εμφιλοχωρήση «Το εν εκστάσει ή καθ’ ύπνους ορώμενον, οπτασίαν».
Ο Ανθυπασπιστής ΚΑΝΤΖΑΡΟΣ Κ. του 1/40 Τάγματος Ευζώνων την 14ην Μαρτίου 1941 πλησίον του χωρίου ΓΚΟΛΕΜΙ της Βορείου Ηπείρου είδεν εν ΘΕΙΩ ΟΡΑΜΑΤΙ την εικόνα της ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ υπό μορφήν γυναικός μαυροφορεμένης. (Αντιστράτηγος αείμνηστος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος εις το βιβλίον του «Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ»).
Αυτό είναι τελείως διαφορετικόν, αλλά και οι συνθήκες υπό τις οποίες το είδε, καθώς και τα διατρέξαντα εν συνεχεία, πόρρω απέχουν των δικών μας οραματισμών.
Επιβάλλεται να είμεθα απλοί, να είμεθα πρακτικοί. «Αμ’ έπός τε και έργον» (Ηρόδ. Γ΄ 135).
Μόλις το είπε και το έκανε, μαζί λόγια και έργα, αμέσως, χωρίς καθυστέρησιν ή αναβολήν.
Η φιλία του Βασιλέως του Ηνωμένου Βασιλείου Καρόλου Γ΄ προς την Αθωνικήν Πολιτείαν είναι Θείον Δώρον μέσα εις τον ολέθριον συγκρητισμόν της νέας εποχής. Είναι καλό σημάδι για την Εκκλησίαν μας και για την Χώραν μας. Η Εκκλησία και οι διακρατικές σχέσεις είναι οι πλέον ευαίσθητοι τομείς, δι’ ὃ απαιτούνται ειδικές γνώσεις, λεπτοί χειρισμοί και Θείος Φωτισμός. Οι υπερεκτιμήσαντες τις δυνάμεις των και υποτιμήσαντες την αξίαν του αντιπάλου ήχθησαν σε συμφορές.
Την 22α Σεπτεμβρίου ε.ε. η Έγκριτος Εφημερίδα Kalavryta Press του κ. Καμπέρου Χρήστου εφιλοξένησε κείμενόν μου, υπό τον τίτλον το του Ιερού Χρυσοστόμου: «Η Παιδεία Μετάληψις Αγιότητος εστί».
Εκεί κάνω λόγον και για τους παράγοντες του Μεγάλου Ξεσηκωμού του Γένους, εν οἷς και η Πνευματική Αναγέννησις, οι πνευματικοί Έλληνες και η Ελληνική Σοφία εις την Δύσιν. Έκδοσις Ελληνικών βιβλίων και διάδοσις της Γλώσσας. Το Κρυφό Σχολειό, οι Μεγάλοι Διδάχοι (=δάσκαλοι) του ραγιά, Κοσμάς ο Αιτωλός, Ηλίας Μηνιάτης κ.λπ.
Ύστερα από τ’ ανωτέρω εθεώρησα φρόνιμον ν’ αναφερθώ δι’ ολίγων και εις την μεγάλην προσφοράν του Ηλία Μηνιάτη, για την Ελληνορθόδοξον παρουσίαν.
Για την προσφοράν του Πατρο-Κοσμά του Αιτωλού έχω αναφερθεί εις το ανωτέρω από 22 Σεπτεμβρίου ε.ε. δημοσίευμά μου.
«Η ανάπτυξις του ανθρωπίνου πνεύματος, εάν δεν λάβη τας αναγκαίας παραστάσεις, πνίγεται και μένει ατελεσφόρητος κάθε φυσική προδιάθεσις.
Άκαρπα λοιπόν ήθελαν μείνει του Ηλία Μηνιάτη τα μεγάλα φυσικά χαρίσματα, ….. εάν ο τω όντι φιλογενής αείμνηστος Θωμάς Φλαγγίνης, ο Κερκυραίος, δεν ήθελε συστήσει το εν Βενετία κατάστημα, από το οποίον εξήλθον άνδρες ένδοξοι οίτινες συνήργησαν μεγάλως εις την ηθικήν αναγέννησιν της Ελλάδος».
(Άνθιμος Μαζαράκης π. Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου).
Μεταξύ των ανδρών αυτών συγκαταλέγεται και ο Ηλίας Μηνιάτης ο Κεφαλληνεύς, ο Κερκίνης ή Κερνίτσης και Καλαβρύτων εν Πελοποννήσω Επίσκοπος. Ούτος εν έτει 1679, εις ηλικίαν δέκα ετών, ενεγράφη ως τρόφιμος εις το Φλαγγιανόν Φροντιστήριον.
Αργότερον η επί της Παιδείας Εφορεία, γνωρίζουσα την αξίαν του, παρέβλεψε την νεαράν ηλικίαν και διώρισεν Αυτόν Καθηγητήν των Ελληνικών μαθημάτων, τα οποία εδίδαξε τρεις ολόκληρους χρόνους με κοινήν φήμην και πρόοδον πολλήν των μαθητευσάντων.
Την εποχήν αυτήν η πολιτική των Βενετών, θέλουσα να στερεώση ευκολώτερον την εξουσίαν της εις όσες κατακτήσεις είχε κάμει εις ξένα έθνη, το μεν προσπαθούσε να κρατή εις την αμάθειαν τους αλλοδαπούς υπηκόους της, το δε καλλιεργούσαν την διχόνοιαν μεταξύ των πολιτών και εδημιουργούσαν έξαψιν παθών με δολιότητα και με ωρισμένες γελοίες αρχές, των οποίων όμως τ’ αποτελέσματα πόσον ήσαν ολέθρια μας το εδίδαξεν η πείρα των δυστυχιών μας. Είναι γνωστόν εις τους περισσοτέρους από εμάς πόσον Ελληνικόν αίμα, πόσον αδελφικόν αίμα εχύθη κατά τους εμφυλίους πολέμους μας.
Θέλων λοιπόν ο Ηλίας Μηνιάτης να προλάβη εν μέρει την ραδιουργίαν των κρατούντων, αντιπαρετάχθη με το ισχυρόν όπλον του Ευαγγελικού Κηρύγματος. Δεν τον εμπόδισαν οι πολλοί κόποι του ως Διδασκάλου, δεν απέβλεψεν εις τα αποτελέσματα μιας προσκρούσεως με τους δυνατούς, αλλ’ εις όλον το διάστημα του διδασκαλικού του επαγγέλματος δεν έπαυσεν από του να εκφωνή ψυχωφελείς διδαχές. Έτσι προσέφερε τα μέγιστα για την Ελληνορθόδοξον παρουσίαν.
Υ/Γ. [Όταν κηρύχθηκεν η επιστράτευσις στην Ελλάδα το 1912, μία δημοσίευσις στην ΕΣΤΙΑ ευαισθητοποιούσε ιδιαιτέρως τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Υπό τον τίτλον: «Η έκκλησις της Βασιλοπούλας» και υπότιτλο: «Τα εσώρουχα του Στρατιώτου». Παρετίθετο ανακοίνωσις που είχεν εκδοθεί αυθημερόν από τα Ανάκτορα.
«Έκαστον Στρατιώτην, το οποίον η Πατρίς μας εκάλεσεν εις τα όπλα εις αυτάς τας κρισίμους περιστάσεις του Έθνους, θα επεθύμουν να εφοδιάσω το ταχύτερον δια των απαραιτήτων ενδυμάτων κατά τας παρούσας εποχάς του έτους», ανέφερεν η έκκλησις που έφερε την υπογραφήν “Αλίκη”.
(Ελευθέριος Ι. Σκιαδάς Γενικός Διευθυντής Εφημερίδος ΕΣΤΙΑ 29-30 Οκτωβρίου 2016)].
Τότε οι Καμενιανίτισσες και οι Καμενιανιτοπούλες συνεστρατεύθησαν και προσέφεραν τα μέγιστα για τον θεσμόν της Φανέλλας του Στρατιώτου. Το ίδιο επανελήφθη και κατά τον Πόλεμον 1940-1941.
Καθ’ όμοιον τρόπον ανταπεκρίθησαν και τα δύο άλλα χωριά Δροβολοβό και Δεσινό, καθώς και ολόκληρος η Χώρα μας.
Η Αλίκη, ως γνωστόν, ήτο η γιαγιά του σημερινού Βασιλέως του Ηνωμένου Βασιλείου Καρόλου του Γ΄ και σύζυγος του Βασιλόπαιδος Ανδρέου.
Τούτο σημαίνει ότι τα χωριά μας, ο τόπος μας, δεν είναι ούτε ξένος, ούτε απών από τα ιστορικά γεγονότα.
«Σάββατον 1 Ιουνίου 1913.
Βάπτισις της Βασιλόπαιδος Αικατερίνης. Ο Στρατός και ο Στόλος ανάδοχοι. Κατά την πρωϊνήν επιθεώρησιν ανεγνώσθη εις άπαντα τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού τηλεγράφημα της Α.Μ. του Βασιλέως, δι’ οὗ ανακοινοί εις ημάς ότι ονομάζει τον Στρατόν και τον Στόλον αναδόχους της σήμερον βαπτιζομένης νεογεννήτου κόρης του, εις ἣν εδόθη το όνομα Αικατερίνη».
(Ημερολόγιον -Αντιπλοιάρχου τότε- Σοφοκλή Δούσμανη, Κυβερνήτου του Θωρηκτού-Καταδρομικού «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913).
Ο εν λόγω Αντιπλοίαρχος εις το τέλος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας έφθασεν εις τον βαθμόν του Ναυάρχου. Όταν ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος μετά την νικηφόρον για τα Ελληνικά όπλα μάχην του Εσκί-Σεχήρ, παρασημοφορεί τις Ελληνικές Σημαίες και απονέμει Μετάλλια του Αριστείου Ανδρείας (18-7-1921), αναφωνούσαν οι Στρατιώτες: «Και στην Πόλη κουμπάρε».
Όλα αυτά σημαίνουν: «Εν τη ενώσει η Ισχύς, αλλά για έργα ευποιίας, έργα Θείου Φωτισμού». Προβάλλει όθεν αδήριτος ανάγκη για εγρήγορσιν, σύμπνοιαν συνεργασίαν και κοινωνίαν του εμείς. Και πάντα σεβαστή και ευπρόσδεκτος η γνώμη του καθενός.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
