Εύθυμες ιστορίες της καθημερινής ζωής.
Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου
(Από τις εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές», Αθήνα 2025)
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:
Γράφει ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος – Καμενιανίτης, Λογοτέχνης-συγγραφέας τ. Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών & Αντιδήμαρχος Πολιτισμού στον τ. Δήμο Αροανίας Καλαβρύτων.
Στη μακρόχρονη λογοτεχνική μου πορεία προσπάθησα να σταθώ πλάι σε καινούριους ή και παλιούς πνευματικούς δημιουργούς και με το λόγο μου γραπτό ή προφορικό να τοποθετήσω το ανάλογο βάθρο στην παραπέρα αναγνώρισή και παρουσίασή τους.
Με αυτά τα λόγια ξεκινούσα πριν κάποια χρόνια τον πρόλογό μου, για κάποιο από τα πρώτα έργα του παρουσιαζόμενου σήμερα συγγραφέα.
Ειλικρινά αγαπητοί μου, σίγουρα δεν λάθεψα τότε σ’ αυτή μου τη σκέψη, σ’ αυτήν την προσπάθεια.
Το συγγραφικό έργο του Νίκου Παπακωνσταντόπουλου έχει πάρει διαλεχτή θέση στο πνευματικό στερέωμα του τόπου μας και όχι μόνο.
Πισωστρατίζοντας λοιπόν στο χρόνο γύρω στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, ήταν τότε που πρωτογνώρισα το Νίκο Παπακωνσταντόπουλο στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου της Αροανίας Καλαβρύτων. Ήταν τα χρόνια της ανεμελιάς και της αναζήτησης για την κατάκτηση καινούριων κόσμων μέσα από τη γνώση και την καθημερινή πάλη.
Αμούστακα παιδιά και οι δύο μας τότε, πού αλήθεια να φανταζόμασταν ότι οι δρόμοι μας θα είχαν κοινό σηματοδότη προς την κατεύθυνση της κατάκτησης του χώρου του πνεύματος και της δημιουργίας; Και να σήμερα με κάποια χιόνια στα μαλλιά, μα με την ίδια νεανική ορμή και πάθος στην ψυχή και στην καρδιά, του τόπου μας λυράρηδες, τραγουδάμε τις ομορφιές του που δε χάθηκαν ποτέ από το μυαλό μας.
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος ήταν ένα σεμνό παιδί με στοχασμό και δημιουργική σκέψη, βασισμένη σε αρχές και αξίες. Ήταν ένας νέος που είχε βάλει στόχους, χωρίς ακροβατισμούς και έδειχνε πως κρατάει από ρίζα δυνατή και καλλιεργημένη.
Στο διάβα του χρόνου, μέσα στις εσωτερικές μου αναζητήσεις και ανησυχίες, πολλές φορές έμεινα με την εντύπωση πως βαδίζουμε σ ένα κόσμο καλύτερο, πως οι αρχές και οι αξίες που μεγαλώσαμε δεν χάθηκαν, δεν ευτελίστηκαν από την κοινωνία μας. Η πραγματικότητα όμως με προσγειώνει!
Σχετικά όμως με τις επισημάνσεις αυτές και τις αναφορές μας στο σήμερα, διαπιστώνουμε ενίοτε, πως πάντα ελλοχεύουν οι κίνδυνοι της Παγκοσμιοποίησης και της Κλωνοποίησης της ζωής ιδιαίτερα. Η γέννηση και η διάπλαση των μαζανθρώπων έχει προσδιορισμό και αποστολή την άκριτη υπακοή στο σύστημα και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του.
Όμως πάντα υπάρχουν φωτεινοί δρόμοι ή λαμπερές παρουσίες που διώχνουν τα σκοτάδια και φέρνουν το φως πιο κοντά μας. Παρουσίες για τις οποίες έχω εκφραστεί πολλές φορές, που με τα πνευματικά έργα τους τα δροσοβόλα δροσίζουν την άνυδρη εποχή μας.
Ο λόγος βέβαια και η αναφορά μου-μεταξύ άλλων- είναι σήμερα για τον Λειβαρτζινό – Καλαβρυτινό συγγραφέα, συνοδοιπόρο στα πνευματικά μονοπάτια, πολύτιμο φίλο, συμπατριώτη και συμμαθητή στα γυμνασιακά θρανία Νίκο Παπακωνσταντόπουλο.
Όλα τα βιβλία που έχει γράψει μέχρι τώρα αποτελούν πηγές δροσοβόλες και ανάχωμα στα ολισθηρά κατηφορικά μονοπάτια της παγκοσμιοποιημένης πεζής εποχής μας.
Το καινούριο του βιβλίο με τον προαναφερόμενο τίτλο, έρχεται να μας ζεστάνει τους παγερούς ορίζοντες και να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν χάνεται όταν το φως των αξιών περικλείει και ζεσταίνει τις ψυχές μας. Στο παρόν βιβλίο κατατίθεται ο ψυχισμός του συγγραφέα και σε έναν άλλο διαφορετικό τομέα απ’ ότι μέχρι σήμερα μας έχει αποτυπώσει στο χαρτί. Είναι ένα εκφραστικό σύνολο που περικλείει ένα ευρύ φάσμα ευθυμογραφημάτων, τα οποία κρύβουν νοσταλγία, ομορφιά μιας άλλης εποχής που χάνεται. Μιας εποχής που αρκούμασταν στα λίγα και χαιρόμασταν με πολλά απλά πράγματα, ντύνοντάς τα με σατυρικό-εύθυμο περίβλημα και αυτοσαρκασμό για να ξεφεύγουμε από τις δυσκολίες της ζωής. Προβάλλοντας παράλληλα τον αξιακό εκείνο κώδικα, που τράνεψε γενιές σπουδαίων ανθρώπων, οι οποίοι έκαναν την Ελλάδα μας να μεγαλουργήσει.
Το ξεχασμένο όνομα της «Σπύραινας», Το προξενιό, Το…χαμένο κρεβάτι, Ανύπαντρος και μετά το γάμο, και πολλά άλλα ευθυμογραφήματα αποτελούν το απόσταγμα του πνευματικού πλούτου της λαογραφίας του τόπου μας, όπως τα έζησε, τα αναλύει και τα καταγράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος με μοναδικό χαρίεντα τρόπο.
Συγχαίρω από καρδιάς τον αγαπητό μου φίλο Νίκο Παπακωνσταντόπουλο για το καινούριο του βιβλίο και του εύχομαι καλοτάξιδο. Τον ευχαριστώ που με κατέστησε κοινωνό του, καθώς και για την τιμητική προσφορά και αφιέρωση. Του εύχομαι επίσης, να συνεχίσει να μας ταξιδεύει στα λαμπερά μονοπάτια των πνευματικών του αναρριχήσεων με χαρίεντα λόγο και γραφή.
Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης
